Over de Vogezen

Verder varen we de Saone op met zijn heldere water en in Port sur Saone zien we een prachtige lange kade waar een oerhollandse klipper ligt met een vakantievierende familie. De schipper zei jaren geleden zijn masten en zeilen achtergelaten te hebben en wilde nooit meer naar nerderland terug.
Hij voelde zich hier echt helemaal thuis en zijn een cilinder Industrie had er ook geen probleem mee getuige de vrolijke rookkringetjes die uit de pijp kwamen.

Even later zien we voor een sluis een vastgelopen belgische zeilkotter op een grindbank zitten, midden in het geultje. Hij was 's morgens heel vroeg voor ons vertrokken en zit dan ook al vele uren aan de grond. Jachten kunnen dat zware kreng met zijn grote diepgang niet loskrijgen dus wij brengen voorzichtig zonder zelf vast te lopen een stevige draad over om hem met een flinke ruk weer in het gareel te krijgen.

Het laatste stuk van de rivier is erg smal en kronkelig maar met een overweldigende natuur en we moeten goed opletten voor tegenliggers. Met enige spijt nemen we de laatste sluis en komen dan in het Canal de L'Est branche Sud, dat ons over de Vogezen naar de Moezel zal voeren.

Canal de L'Est Sud

Dit kanaal is in de periode 1870-1882 aangelegd als een verbinding tussen de Saone en de Moezel, en tussen de Moezel en de Maas. Het barst er van de sluisjes die zo oud en gammel zijn dat je echt rekening moet houden met regelmatige stremmingen.


We vertrekken vanuit Corre, het begin van het kanaal en werken ons in stevig tempo naar boven door de prachtige bosrijke omgeving van de Vogezen.
We nemen voldoende tijd om mooie plaatsen te bekijken en de natuur is wonderschoon. Er wonen hier trouwens weinig mensen en de sluizen worden bediend door werkstudenten die ons met het onvermijdelijke renaultje van sluis naar sluis helpen.
Ik vet mijn spieren weer in en terwijl ik de deuren en rinketten aan mijn kant bedien maak ik een praatje met de vaak zeer aantrekkelijke studentes.

Overigens krijg ik een compliment voor mijn beheersing van de franse taal! Dat mag dan ook wel na al die maanden dat we nu onderweg zijn. Wij maakten veel gebruik van de marifoon om ons te melden bij nauwe passages en krijgen dan van de spitsenschippers aanwijzingen voor het passeren.
Door het totaal uitblijven van enig onderhoud lijkt het kanaal meer op een geultje dat door spitsen wordt opengehouden. De sluisdeuren zijn zo gammel dat ik echt moet uitlijken dat er tijdens het draaien niets van het mechaniek afbreekt. Om lekken te voorkomen zijn de scheuren in de deuren met stukken blik dichtgespijkerd, en soms moet een staaldraad de deur voor doordraaien behoeden.

Maar wat een schoonheid in deze omgeving, het is maar een kanaal, maar toch! We liggen 's nachts midden in een absolute natuur en 's ochtends maak ik een paar foto's als herinnering. Ik krijg het gevoel dat als het paradijs bestond het hier ergens in de buurt zou moeten liggen...

Pand leeggelopen

Wanneer we op een morgen net de eerste sluis genomen hebben komt een opgewonden sluiswachter ons vertellen dat we direct boven de sluis moeten afmeren omdat er een ongeluk is gebeurd.
Ik knoop ergens de boot vast en pak de fiets om poolshoogte te nemen en zie enkele sluizen verder dat er helemaal geen water meer in een pand tussen twee sluizen staat!
Het gammele dijkje is doorgebroken en er is een gat van een paar vierkante meter ontstaan. Na veel palaver en steeds hogere omes die de situatie steeds erger schijnen te willen maken komt er 's avonds een vent met een kruiwagentje, gooit dat gat dicht en slaat er een paar planken voor. Water erin en varen maar.
Zou daar nou de uitdrukking "met de franse slag" vandaan komen? Natuurlijk valt er volgende week een meter verder weer een gat want alles is daar even gaar.

Moezel bereikt

Na het hoogste punt bereikt te hebben (360 m) nemen we in ruim 2 uur de sluizentrap van Colbey bestaande uit 14 sluizen naar beneden om via een aquaduct in de stad Epinal aan te komen.
Ik kan maar net door het geultje en maai met mijn schroef alle waterplanten los en een belg met humor achter mij roept over de marifoon "Wij zijn gelijk een philips scheerder, gij doet het grote werk en ik kom erachter aan voor de kleine haartjes!!".

De stad is druk en warm, ik sjouw met de was naar de wasserette, haal de post van thuis op en mijn vrouw neemt 's avonds mijn kapsel te grazen op de kade.
Het lukt ons nog net weg te komen omdat het water sterk aan het zakken is. Begeleid door een groot jacht schuiven we over de grindbanken terug naar het kanaal dat nu langs een bijna droogstaande moezel voert.

We gaan alsmaar verder naar beneden en maken vast in de buurt van Nancy waar ik een prachtige oude waterkrachtcentrale ga bezichtigen waarvan de grote, met blinkend koperen leidingen omringde turbines nog deels werken.Even verderop is de Moezel bevaarbaar gemaakt voor grote Rijnschepen die het smerige, stinkende industriegebied bij Neuves Maisons van ertsen voorzien voor de hoogovens.

We bereiken dan een kruispunt van vaarwegen met als centrum de stad Toul met zijn indrukwekkende kathedraal. Er is een prachtige haven met drijvende steigers etc en natuurlijk kost dat helemaal niets.
Wij hebben pech want een van onze nieuwe accu's heeft de geest gegeven en het kost mij 2 dagen en veel geld om ergens een nieuwe vandaan te krijgen.
Gelukkig konden de 'Pompiers'(brandweer) mij aan een adresje helpen en met hulp van opvarenden van andere bootjes kon ik dat zware kreng naar beneden takelen.



De haven ligt vol nederlandse jachten die zonodig de maas-moezel-rijn tocht willen maken in hun vakantie van drie weken. Dat is dus lange dagen maken en niks anders zien dan sluizen.