De Seine op.

Op de Seine komen we hele grote sluizen tegen waar een vriendelijke schipper ons waarschuwt niet vooraan te gaan liggen bij het opschutten. Het water spuit daar zo wild naar binnen dat je lijnen breken! Wij sneuvelen bijna in een oude sluis die nog van die schuine wanden heeft.
Onze kimmen slaan door de woeste waterbeweging tijdens het schutten met enorme klappen tegen de schuine wand en het is een wonder dat we nog drijven. Met knikkende knieën varen we de sluis uit en houden de eerste dagen het bilgealarm op scherp. We overnachten onderweg bij een sluis aan een kleine kade. Dat is altijd mogelijk als je het even aan de sluiswachter vraagt.
Onze kennis van de taal neemt zienderogen toe en met behulp van onze cursus leren we veel woordjes. We durven dan ook al veel makkelijker met iemand een praatje te maken. Goede oefening trouwens.
Het valt ons op de spitsenschippers ons voor vol aanzien, graag een praatje maken en ons allerlei adviezen geven. Ik ben druk in de weer om mijn kaarten bij te werken.

De kanalen in.

St Mammes is een schippersdorp op de splitsing van de Seine en het Canal du Loing. Er liggen honderden lege spitsen op lading te wachten maar het vrachtaanbod is helaas minimaal. We pakken het eerste kleine sluisje samen met een amerikaans jacht dat van toeten nog blazen weet en voor het eerst zo'n kleine sluis ziet. Ze willen alles van ons leren en nodigen ons uit op een luxe diner!
In het middeleeuwse plaatsje Moret sur Loing blijven we enkele dagen liggen om van al moois te genieten en de post op te halen die ons per poste restante nagezonden is. Dat systeem werkt overigens erg goed en we hebben regelmatig post van thuis.
Het kanaal is erg smal en we kunnen nergens keren. Het water is zo helder dat we bijna overal kunnen zwemmen want de hitte is af en toe ondraagelijk temeer daar er bijna geen wind is. Hier bouw ik een grote zonnetent over het achterschip heen waaronder we de komende maanden zullen leven.

Ontmoetingen.

Onderweg maken we kennis met allerlei figuren die met hun jacht onderweg zijn. Ook nederlandse vutters en aow'ers die het leven hier op hun bootje goedkoper vinden dan thuis en de zon schijnt ook nog iedere dag. Er heerst gewoon een speciale sfeer onder de 'bootjesmensen'. Als je wilt heb je contact met elkaar en als je hulp nodig hebt staan ze voor je klaar.
Soms trek je eens een paar dagen met iemand op en soms vaar je een tijdje alleen. Mijn vrouw spreekt goed engels dus die laat ik de conversatie met de engels sprekende bemanningen maar doen. Ik beperk me tot de franse en duitse taal en dat is al vermoeiend genoeg. Veel Denen en zweden zie je trouwens ook. Wij ruilen onze uitgelezen boeken met anderen zodat we steeds iets 'nieuws' te lezen hebben.

Per dag 'doen' we ongeveer 30 kilometer met heel veel sluisjes die je meestal zelf moet helpen bedienen. Het gaat overigens veel gemakkelijker dan we hadden gedacht en we beginnen weer in ons kanalentempo te leven.We varen door prachtige heuvelachtige landschappen, kopen op de sluis ons eten en natuurlijk de wijn en voelen ons echt als 'God in Frankrijk'.
Een hoogst enkele keer horen we via de marifoon een spits en verder volgen we het nieuws via de sluiswachters die verbinding met elkaar hebben via een 'bakkie'. Uitwijken voor een tegenliggende spits is moeilijk en moet met overleg gedaan worden. Het kanaal is smal, de uitwijkbassins zijn dichtgeslibt en door gebrek aan onderhoud lijkt alles op instorten te staan.
Met provisorische maatregelen hoopt men het kanaal nog even water-dicht te houden. Op bijna iedere sluis kun je je slang aansluiten en je drinkwater bijvullen hoewel de kwaliteit soms zeer te wensen overlaat.